normal

hayat bazen fazla normal.. rahatsız edici derecede, hastalıklı bir normallik ama bu.."normal" insanlarla karşılaşmaya, mecburen iki çift laf etmeye başladıktan sonra başladı bu normallik. askere gittiğim zamana tekabul eder bu hayatın normalleşme süreci. hayatında hiç bir araya gelmeyeceğim insanlarla " kader" arkadaşlığı yapmaya başladığım zamana. ve tekrar çıkmadı hayatımdan, sanırım çıkmayacak da artık.. her şey için geç.. elimdeki bir çift zarın bir tanesini atmışım zamanında, haberim bile yoktu attığımdan oysa! bir tane daha var, onun kıymetini iyi biliyorum ama, o kadar iyi biliyorum ki hiç bir zaman atamayacak kadar hem de..


neyse bu süreç iş hayatında da peşimde.bir fabrikada çalışıyorum, o fabrikaya gitmek için her gün şehir değiştiriyorum hatta öyle bir fabrika. her gün istanbul il sınırı tabelasında bir köşegen oluşturan kırmızı çizgiyi görüyorum yani. haliylen bu fabrikada da işçiler çalışıyor, o varoş denilen yerlerde yaşayan.bu insanların hepsinde de var bir hikaye tabii. sigara içerken denk geliyorum hep, akp'ye ak parti diyorlar mesela, normali bu tabii herkese göre. gündemin sıkı takipçileri. şu zamanki gündem gereği amaçları memleketi böldürmemek," tayyip her şeyi becerdi de, bi şu kürtleri halledemedi agalar".zaten sadece bizim memlekette elitten işçiye doğru gittikçe liberallik artar.memleketimden insan manzaraları işte," bir bayana sigara hiç yakışmıyor bence", bi kere bayan değil o kadın ulan kadın! kadınlar bile kendilerinden bayan diye bahsediyorlar gerçi. böyle serzenişlerim var işte artık bir zamanlar tahmin etmediğim. onlardan biriyim artık ben de, sonuçta mesai arkadaşıyız. normalim ben!


onlar memleketi böldürmemeye çalışırken ben de eski sevgililerimi düşünürken buluyorum hep kendimi.biraz yalnız kaldım galiba, şefkat arsızı bile olmuş olabilirim. taksime çapkınlık yapmaya gidiyorum, bi de yaparım ki zaten, bir de bakmışım elim alnıma dayalı birilerini düşünüyorum.. aşık olsam içim yanmayacak. tekrar beraber olalım deseler istemeyeceğim, ama bu istanbulda özlemlerim de arttı, hırslarım da, yalnızlığım da..ankarada da mutlu değildim ama mutsuz da değildim, burda bazen mutsuz olduğumu hissediyorum, içince ankaraya dönme planı bile yaptım..velhasıl kelam kesmeşekerin dediği gibi "yaşamak bazen sabır ister"..